دوستي و دشمني
“اِنّي سِلْمٌ لِمَنْ سالَمَكُمْ وَ حَرْبٌ لِمَنْ حارَبَكُمْ وَ وَلِيٌّ لِمَنْ والاكُمْ وَ عَدُوٌّ لِمَنْ عاداكُمْ…”
آثار دوستي با اهل بيت عليهم السلام
1. امان از آتش جهنم: قال رسول اللَّه صلي الله عليه وآله: “وِلايَتي وَ وِلايَةُ اَهْلِ بَيْتي اَمانٌ مِنَ النَّارِ؛ دوستي با من و خاندان من امان از آتش است.”
2. برتر از عبادت يك سال: قال رسول اللَّه صلي الله عليه وآله: “حُبُّ آلِ مُحَمَّدٍ يَوْماً خَيْرٌ مِنْ عِبادَةِ سَنَةٍ؛ يك روز دوستي خاندان پيامبرصلي الله عليه وآله برتر از عبادت يك سال است.”
3. پاك شدن گناهان: “قال الصادق عليه السلام: “اِنَّ حُبَّنا اَهْلَ الْبَيْتِ لَيَحُطُّ الذُّنُوبَ عَنْ الْعِبادِ كَما تَحُطُّ الرّيحُ الشَّديدَةُ الْوَرَقَ عَنِ الشَّجَرِ؛ به درستي كه دوستي ما اهل بيت گناهان بندگان را مي ريزد؛ همان گونه كه باد شديد برگ را از درخت جدا مي كند.”
4. اجر عظيم: قال الصادق عليه السلام: “مَنْ اَحَبَّنا اَهْلَ الْبَيَتِ وَ حَقَّقَ حُبَّنا في قَلْبِهِ جَري يَنابيعُ الْحِكْمَةِ عَلي لِسانِهِ وَ جُدِّدَ الايمانُ في قَلْبِهِ وَ جُدِّدَ لَهُ عَمَلُ سَبْعينَ نَبِيّاً وَ سَبْعينَ صِدّيقاً وَ سَبْعينَ شَهيداً وَ عَمَلُ سَبْعينَ عابِداً عَبَدَ اللَّهَ سَبْعينَ سَنَةً؛ هر كس ما اهل بيت را دوست داشته باشد و دوستي ما را در دلش محقق نمايد، چشمه هاي حكمت بر زبانش جاري مي شود و ايمان در قلبش تجديد مي شود و ثواب عمل هفتاد پيامبر و هفتاد راستگو و هفتاد شهيد و هفتاد عابد كه هفتاد سال عبادت كرده براي او نوشته مي شود.”
5. سود دنيا و آخرت: قال رسول اللَّه صلي الله عليه وآله: “مَنْ اَرادَ التَّوَكَّلُ عَلَي اللَّهِ فَلْيُحِبَّ اَهْلَ بَيْتي وَ مَنْ اَرادَ اَنْ يَنْجُو مِنْ عَذابِ الْقَبْرِ فَلْيُحِبَّ اَهْلَ بَيْتي وَ مَنْ اَرادَ الْحِكْمَةَ فَلْيُحِبُّ اَهْلَ بَيْتي وَ مَنْ اَرادَ دُخُولَ الْجَنَّةِ بِغَيْرِ حِسابٍ فَلْيُحِبُّ اَهْلَ بَيْتي فَوَاللَّهِ ما اَحَبَّهُمْ اَحَدٌ اِلاَّ رَبِحَ فِي الدُّنْيا وَ الآخِرَةِ؛ هر كس توكل بر خدا را مي خواهد بايد اهل بيت مرا دوست بدارد. و هر كس نجات از عذاب قبر را مي خواهد پس بايد اهل بيت مرا دوست بدارد. و هر كس حكمت مي خواهد پس بايد اهل بيت مرا دوست بدارد. هر كس وارد شدن بدون حساب در بهشت را مي خواهد بايد اهل بيت مرا دوست بدارد. پس به خدا سوگند احدي به آنها مهر نمي ورزد مگر اينكه در دنيا و آخرت سود مي كند.”
6. بهره مندي از شفاعت: قال رسول اللَّه صلي الله عليه وآله: “أَلْزِمُوا مَوَدَّتَنا اَهْلَ الْبَيْتِ فَاِنَّهُ مَنْ لَقِيَ اللَّهَ يَوْمَ الْقِيامَةِ وَ هُوَ يَوَدُّنا دَخَلَ الْجَنَّةَ بِشَفاعَتِنا؛
پيوسته با دوستي ما اهل بيت همراه باشيد. پس به درستي كه هر كس روز قيامت خدا را ملاقات كند در حالي كه ما را دوست دارد، با شفاعت ما وارد بهشت مي شود.”
7. آساني عبور از پل صراط: قال رسول اللَّه صلي الله عليه وآله: “أَثْبَتُكُمْ عَلَي الصِّراطِ أَشَدُّكُمْ حُبّاً لي وَ لأَهْلِ بَيْتي؛ ثابت قدم ترين شما بر پل صراط، كسي است كه ثابت ترين دوستي را نسبت به من و خاندان من دارد.”
“حكم بن عُتَيْبة” مي گويد: روزي در خدمت امام باقرعليه السلام بوديم در حالي كه خانه امام آكنده از شيعيان و دوستداران ايشان بود. در اين ميان پيرمردي كمر خميده، عصا زنان وارد شد و ابتدا به امام باقرعليه السلام سلام نمود و صبر كرد تا امام جواب سلام او را بدهد. سپس رو كرد به حاضران و به آنان نيز سلام نمود. جمعيت نيز جواب سلام او را داد و آن گاه رو به امام كرد و گفت: “اي فرزند رسول خداصلي الله عليه وآله فدايت شوم، مرا نزديك خود جاي دهيد تا سخن شما را بهتر بشنوم. سپس نزد امام رفت و عرض كرد: “فَوَاللَّهِ إِنّي اُحِبُّكُمْ وَ اُحِبُّ مَنْ يُحِبُّكُمْ وَاللَّهِ ما اُحِبُّكُمْ وَ اُحِبُّ مَنْ يُحِبُّكُمْ لِطَمَعٍ فِي الدُّنْيا وَاللَّهِ اِنّي لاَُبْغِضُ عَدُوَّكُمْ وَ اَبْرَأُ مِنْهُ وَاللَّهِ ما أَبْغَضُهُ وَأَبْرَأُ مِنْهُ لِوَتَرٍ كانَ بَيْني وَ بَيْنَهُ وَاللَّهِ اِنّي لَاُحِلُّ حَلالَكُمْ وَ اُحَرِّمُ حَرامَكُمْ وَ اَنْتَظِرُ اَمْرَكُمْ فَهَلْ تَرْجُو لي جَعَلَنِيَ اللَّهُ فِداكَ؛ به خدا سوگند! من شما را دوست دارم و دوستداران شما را نيز دوست دارم و به خدا سوگند! شما را و دوستدارانتان را به خاطر مطامع دنيايي دوست ندارم و به خدا سوگند! دشمن شما را دشمن مي دارم و از او بيزاري مي جويم و به خدا سوگند! به خاطر دشمني و كينه خود با او دشمن نيستم و از او برائت نمي جويم. و به خدا سوگند! حلال شما را حلال مي شمارم و حرام شما را حرام مي دانم و منتظر امر شما هستم. پس [با اين وصف ] آيا اميدي در من مي بينيد؟ خدا مرا فداي شما كند!”
امام با تبسمي به او فرمود: “جلوتر بيا! جلوتر بيا” و آن قدر او را نزديك خود فرا خواند كه در كنار امام نشست. امام به او فرمود: “روزي شخصي همين سؤال را كه تو پرسيدي، از پدرم علي بن الحسين عليهما السلام پرسيد. پدرم به او پاسخ داد: اگر تو با همين عقيده از دنيا بروي، آن هنگام كه مرگ تو در رسد، پيامبر خداصلي الله عليه وآله، علي عليه السلام، حسن عليه السلام، و حسين عليه السلام و علي بن الحسين عليهما السلام بر بالين تو حاضر مي شوند و قلبت آرام مي گيرد و چشمت روشن مي شود و روح و ريحان همراه با كرام الكاتبين به استقبال تو خواهند آمد. اين زماني است كه جان به سينه ات برسد. و بعد از مرگ نيز لطفي از خدا خواهي ديد كه چشمت به آن روشن مي شود و روز قيامت نيز در كنار ما خواهي بود.”
پيرمرد كه از سخنان امام سخت شگفت زده شده بود عرض كرد: “آيا مي شود يك بار ديگر سخن خود را تكرار كنيد؟” امام با حوصله سخن خود را تكرار كرد و پيرمرد از فرط خوشحالي گفت: “اللَّه اكبر! آيا به راستي اين منم كه مشمول اين الطاف مي شوم؟” آن گاه صيحه اي زد و بر زمين افتاد.
حاضران فرياد كشيدند و به سوي او دويدند و وي را از زمين بلند كردند. امام نيز جلو آمد و با دست خود اشك از چشمان پيرمرد پاك كرد. پيرمرد دست امام را گرفت و بر چشم و صورت خود كشيد. سپس لباسش را كنار زد و دو دست امام را بر سينه خود كشيد و از جايش برخاست و خداحافظي كرد و از مجلس بيرون رفت. حاضران همچنان مي گريستند. امام از پشت سر نگاهي به او كردند و فرمودند: “هر كس مي خواهد مردي از اهل بهشت را ببيند، به اين مرد نگاه كند.” و من تا بدان روز مجلسي را چنين حسرت زده نديده بودم.